|
Баляда Барыса Сачанкі
|
|
15.05.1936 – 5.07.1995
|
У кнігах, што сабраў ты, Беларусь жыве,
Змагаецца, сьвяткуе, плача і пяе
І мае Бога і ў касьцёле, і ў царкве,
І шмат хто любіць, як жыцьцё, найбольш яе,
Чым тую Беларусь, дзе ты даўно жывеш,
І любіш, і кахаеш, быццам першы раз,
І кнігу прад сабой, нібы абраз, нясеш,
Нібыта праз агонь, празь ветравейны час.
У кнігу ты глядзіш, глядзіш, нібы ў вакно
Стагодзьдзяў, што прайшлі і што ідуць яшчэ.
І клічаш нас глядзець. А мы ўсё п’ём віно,
Яно нібы агонь, але, як кроў, цячэ.
І ліпы ўжо цьвітуць, і пчолы носяць мёд,
І ўжо, здаецца, гэтак будзе тут заўжды.
Але ў крыві ёсьць лёд, ідзе да сэрца лёд,
Каб сэрца стала кропляй мёртвае вады.
І раптам за тваім вакном густы туман,
Ён сьветла зь неба апусьціўся на зямлю
Забраць тваё жыцьцё – прыпынены раман
На словах беларускіх: «Беларусь люблю...»
Ня толькі ў нашых кнігах Беларусь жыве,
Змагаецца, сьвяткуе, плача і пяе
І мае Бога і ў касьцёле, і ў царкве,
І шмат хто любіць, як жыцьцё, найбольш яе.
І ліпы зноў цьвітуць, і пчолы носяць мёд,
І ўжо так будзе тут і заўтра, і заўжды.
І ў нашых сэрцах парастане мёртвы лёд,
І ў сэрцах будзе возера жывой вады.
11.X.2008.
|
|
