|
Баляда Міколы Купрэева
|
|
25.05.1937 – 20.09.2004
|
...Імчыць цягнік празь вецер і туман,
З асеньніх дрэў зрываючы лісьцё,
Нібы агонь, якога больш няма
У сэрцы, што апалена жыцьцём
Ня менш, чым ты самотаю віна
У цягніку, зь якога не сысьці
Жывым, бо ноч наперадзе – сьцяна,
І неба ў зорках, быццам бы ў лісьці
Апалым поле, дзе прайшоў цягнік,
А сьледам твой празь вецер і туман
Імчыць і верш з душы, нібыта крык,
Ірвецца, а ў адказ плыве зіма
На хмарах, быццам сена на вазах
Там, у дзяцінстве, дзе агонь з вадой,
Дзе сонца нараджалася ў сьлязах
І падала сьлязою залатой
У травы, у якіх было жыцьцё
Самотнае, як на стале віно,
Як па-над цягніком тваім лісьцё,
Дзе сёньня ты і дзе няма даўно
Цябе...
20.IX.2004.
|
|
