Баляда Пятра Драчова
|
6.07.1937 – 8.05.2005
|
Калючы дрот у нашае крыві, Ён нам усім застаўся ад гадоў трыццатых. І ты, як можаш, зь ім так і жыві, Ці ты паэт, ці ты мастак, ці ты араты. І ты малюеш, нібы рвеш драты, Якімі нашы замкі, Храмы і курганьне І час наш эўрапейскі залаты Ад нас былі адзьдзелены, нібы сьвітаньне, Зь якога пачынаецца жыцьцё І дзень наш беларускі, як і мы, прыгожы... З асін на сьцежкі падае лісьцё, І засыпае сьнег яго, як сьлед варожы. І пройдзе восень, і зіма міне, І нашая вясна не задрамае ў лёдзе. І дрот калючы мы парвём ня ў сьне, І Беларусь у нашу кроў навечна зойдзе, Дзе ты малюеш, нібы рвеш драты...
14.X.2008.
|
|