|
Баляда Яўгена Куліка
|
|
31.10.1937 – 12.01.2002
|
...Ты замкі аднаўляеш на паперы,
Нібы ў былое адчыняеш дзьверы.
А там агонь і кроў там на траве,
І чорны дым... Ды Беларусь жыве.
І ты ідзеш сярод людзей, якім
Ніколі ты ня зробісься чужым,
Бо і яны народжаны былі,
Каб беларускім край быў на зямлі
Ня краем цёмным у чужой краіне,
А раем тым, хто гінуў і загіне
За Беларусь, якая ёсьць і будзе...
Ідзеш, і вецер б’ецца ў твар і грудзі,
І нельга прыпыніцца і сказаць,
Што я зьнямогся і хачу спакою,
Бо на цябе з крыжоў дзяды глядзяць
І бусел белы кружыць над табою,
Нібы анёл, што Беларусь ратуе
І ўсё ніяк ня можа ўратаваць
Ад хіжых душ, дзе наша сьмерць начуе.
У душах нашых сонцу начаваць!
І будзе так, бо нават на паперы
Для ворагаў заўжды замкнуты дзьверы
І нашых замкаў, і гасьцінных хат.
І будзе Беларусь як божы сад,
Дзе ў квецені пчаліны гуд ня тоне,
Дзе сонца ў небе, нібы шчыт...
29.III.2008.
|
|
