|
Баляда Ніны Мацяш
|
|
20.09.1943 – 19.12.2008
|
Хавацца ад людзей – не для паэта,
Якому родны край – зусім ня рай,
Якога і ня будзе – знаеш гэта,
Бо гэта наш, як перад прорвай, край,
Якому ты сваё «люблю» сказала
У кожным вершы, што ў душы кіпеў
І слова кожнае кроў апякала,
Як сонца, у якім любоў і гнеў
Жывуць і жыць даюць, калі жадаеш
Ты ў сьвеце жыць, дзе ўсім нялёгка жыць,
Дзе Млечны Шлях – ня рэчка залатая,
А у хрыстовае крыві глыжы.
І ты жыла, нібы малітва ў сэрцы
Манашкі, для якой яе жыцьцё,
Як матылёк, які аб неба б’ецца,
Самотнае, дзе зоркі, як лісьцё
На шкле, па-за якім дажджы і восень
І дзень, дзе ты зьявілася для нас,
Каб слова беларускае вялося
І нас вяло празь ветравейны час,
Дзе ты сваё «люблю» жыцьцю сказала
У кожным вершы, што ў душы кіпеў,
І слова кожнае кроў апякала,
Як сонца, у якім любоў і гнеў...
25.XII.2008.
|
|
