Стаяў жахлівы позьні лістапад.
Навекі зьніклі лебедзі з каналаў,
А з сэрца зьнікла радасьць.
І вясна
З каханьнем і з птушынай прагнай песьняй
Была далей, чым маладосьць мая.
Чым горш, тым лепш.
Таму я не пайшоў
На вуліцы, дзе маладосьць сьпявала,
А кінуўся да кручаных завулкаў
І заглыбіўся ў іх.
Старая Рыга
Мяне ўзяла, як змучанага сына.
Я ведаў, што яна мяне суцешыць.
Калі ж ня зможа даць спакой жыцьця,
Дык дасьць спакой хоць небыцьцём стагодзьдзяў.
І я выходзіў зноў на тыя ж вулкі,
І зноў, і зноў. І мне здалося ўрэшце,
Як быццам той, што йдзе перада мною,
Я сам. Ссутулены. У чорнай шапцы.
Што бачу сам сябе я са сьпіны...
Засекі. Склады. Блокі на вяроўках.
Масьлісты брук. Куродым соцень год
На мёртвых дахах. Мордачкі анёлаў
З парочнаю усьмешкай на парталах, –
Ўся тая Рыга, што аж шэсьць стагодзьдзяў
Смактала сок з твайго народа, друг.
З народа, што уласнымі рукамі
Паклаў тут кожны камень. Для чужых...
Бляшаны пеўнік копціцца ў дыму
Над комінам.
Туман (ці, можа, хмары)
Абняў за пояс Домскую званіцу,
І толькі шпіль узносіцца над ім.
І раптам з Домскай вежы проста ў хмары
Ўзьняліся з хрыплым крыкам крумкачы,
Як чорныя крыжы вякоў мінулых;
Што год, то крыж. Яны лятуць угору,
Вышэй, вышэй.
Над шпілем.
Над Даўгавай.
Над Рыгай, над Лaчплесісам, над краем,
Над бедным пеўнікам, што ад трывогі
На бронзавым прутку замітусіўся.
Зьнікаюць у тумане крумкачы...
Іду далей. І вуліцамі цягне
Такім халодным, горкім, страшным дымам,
Як быццам там, за рогам гэтай вулкі,
На плошчы, зноў сьвятошы паляць латаў.
І цень крыжа лягла на твар палонных,
На струшчаныя ў бітве іх мячы.
О Рыга! Што гэта са мной?
Я мару?
Нішто.
Хіба у сонечнага пеўня
Няма мільёнаў дужых абаронцаў?
Хіба яны трымаць ня могуць зброю?
Хіба ня тут мой друг?
Туманны горад,
Ты вылечыў мяне пасьля хваробы:
Ты скінуў мне цяжар вякоў на плечы,
Цяжар забітых, страчаных, палонных,
Цяжар паўстаньняў, і распраў, і сьлёз –
Пакуль ва ўсёабдымным болю гэтым
Не патануў мой непрыкметны боль
І я ня выпрастаўся.
Крумкаччо!
Я вас пакіну ў вашых чорных хмарах.
Вам хмары, нам – зямля. Яе – ня рушце.
Кажу апошняе сьвятое слова:
Мой меч зь мячамі балтаў, з Рыгай, з другам,
З усёй латыскай добраю зямлёй.
Мой друг, мой брат,
Ад гэтых вузкіх вуліц,
Што мне далі спакой, і гнеў, і сілу,
Іду да новых вуліц. Да цябе.
Прыпомні мейсца, дзе ў тузе і шчасьці
Узьнікла наша вернае сяброўства.
Былі там песьні, і віно, і сьмех.
І там была яна. Ты памятаеш?
Яе згубіўшы, я цябе прыдбаў,
Тваё сяброўства і тваю Радзіму.
Так, шчасьце мне, відаць, не задалося.
Але пакуль лунаюць крумкачы
Над вулкамі заблытанымі Рыгі,
Пакуль са мною плачуць вочы друга
Над цяжкай стратай – ёсьць яшчэ жыцьцё.
Сьнежань 1960. Рыга – Масква.
|
|
