|
Баляда Міколы Селешчука
|
|
4.08.1947 – 25.09.1996
|
З прыгожай і роднай, як маці, краіны
Паехаць да мора і там – патануць...
Праз дождж па дарогах, дзе плачуць рабіны,
Самотныя людзі самоту вязуць.
І дрэвы губляюць апошняе лісьце,
І сьледам лятуць за машынай вятры,
І ты ўжо ня можаш спыніць іх і выйсьці,
Каб зь лесам, каб з рэчкаю пагаварыць.
Ты едзеш ня ў хату, ты едзеш пад крыж,
Дзе вечнасьць чакае цябе на пагосьце,
Таму так балюча і шчыра маўчыш...
Зноў мора чужое далёкае сьніцца,
Дзе чорныя хвалі, як чорны пажар.
І раптам на бераг
вады бліскавіца,
І падае неба –
пад хвалямі
хмар...
І ціха ізноўку, і сьветла, бы ў Храме,
І сьвечкі, як зоркі ў Сусьвеце, гараць.
І маці страчае...
І што скажаш маме,
І што тут Айчыне сказаць?..
14–15.XII.1996.
|
|
