|
Баляда Міколы Трухана
|
|
18.08.1947 – 20.03.1999
|
На сцэну выйсьці і на ёй застацца,
Як застаюцца зоры над зямлёй,
Каб разам з намі плакаць і сьмяяцца
І падаць на дарогу прад сабой,
Нібы на вогнішча, якое гіне
У цемры, дзе вятры, сьнягі, дажджы...
Жывём – пакуль патрэбныя Айчыне,
Айчына ж вечная, як і глыжы
На тых грудах, дзе нашы сьпяць гэроі
Забытыя, якія ўсё ж – былі,
Як на абрыве залатыя хвоі,
Што падалі ў раку і ў сьвет плылі,
Каб расказаць аб Беларусі далям...
І ты на сцэну выйшаў, каб сказаць,
Што Беларусь – ня край балот і жалю,
А край любові сьветлай, як сьляза
Каханай над магілай інсургента,
З крыві якога пачаліся мы
Не для таго, каб век па сьвеце швэндаць,
А – берагчы бацькоўскія дамы
І слова роднае, што тут спрадвеку
Было і будзе тут, пакуль жывём
І зоры адлюстроўваюцца ў рэках,
Бо зоры нашым поўняцца сьвятлом,
Як вочы беларускія анёлаў,
Што ў нашы душы празь вякі глядзяць
І бачаць наша маладое Ўчора
І наша Заўтра, дзе не сумаваць...
5–7.I.2009.
|
|
