|
Баляда Яўгеніі Янішчыц
|
|
20.11.1948 – 25.11.1988
|
Жыцьцё кароткае, як ноч, што забівае,
І вечнае, як верш, які з душы ўсплывае,
Як зь неба зорка, да якой ісьці
Па вострых травах, шапаткім лісьці
І быць сабой, як ластаўцы ў палёце,
Як водсьвету агню на тонкім лёдзе,
Што ў лістападзе, як лязо нажа,
Блішчыць, і, як матыль, імкне душа
Ягонай наталіцца адзінотай,
Нібы агонь – апалаю лістотай...
Жыцьцё, нібыта гэніяльны верш,
Кароткае, і ў вершы ты жывеш,
Які ты нам, вясёлым, прысьвячала,
Нібыта зь неба зорку даставала,
Каб, безь цябе застаўшыся адны,
Праз ноч змаглі дайсьці мы да вясны,
Дзе зразумець, што ластаўка ў палёце,
Як водсьветы агню ў анёльскім лёдзе...
23.X.2003.
|
|
