|
Баляда Алеся Асташонка
|
|
1.06.1954 – 6.09.2004
|
Учора – бяздоннае мора,
Куды адплываем штохвілі.
І нельга вярнуцца з Учора,
Калі човен твой разбурылі,
Спалілі ў чужое далечы.
Твой попел прынесьлі дамоў,
Нібыта сказалі, што вечны
Адзін толькі попел. Любоў –
Віно, і яно ў час вясёлы
І п’ецца, і льецца ракой,
І круцяцца жорны і колы,
Ды словы, як лісьце зімой,
Зьвіняць на вятры адзінока
Пад небам, нібыта пад шклом,
Дзе месяц, як д’яблава вока,
Гарыць спакушальным агнём,
Вярнуцца хоць попелам стылым,
Хоць сьнегам, што ў ноч на дамы
Зьляціць з-пад аблок белакрыла,
Каб раптам успомнілі мы,
Што Ўчора – бяздоннае мора,
Куды адплываем штохвілі,
І нельга вярнуць нам з Учора
Нічога, што ўчора любілі.
14–15.IX.2004.
|
|
