Ложак – краіна мая,
Калыска, труна і дом...
Як далёкі сьцюдзёны маяк,
Сонца мёртвае за акном.
І няма да яго выйсьця.
Промні – нажы, прасьціны – глыжы.
Мне – чатыры... І роўна палову жыцьця –
На грані жыцьцё дрыжыць.
Я памёр бы, знаёмы з апошняй тугой
Раней, чым зь песьняй бароў...
Замест сьлёз з вачэй і замест усяго
Па кроплі точыцца кроў.
Не заслоніць мяне ад тых, што прыйшлі,
Маіх салдацікаў раць,
На хвалістых прасьцінах мае караблі
У кільватэр бясьсіла стаяць.
З гор каленяў маіх упадуць яны
За ложак, за край зямлі...
Іншыя, чорныя караблі
Чорныя ветразі ўгору ўзьнялі,
Па мяне прыйшлі, прыплылі...
Не будзе з джунгляў гарачы Ганг
Несьці ў мора хваль шумаўё,
Не будзе кідацца акіян
На фарштэвень шхуны маёй.
Ніколі азёраў сьмелая сінь
Не папросіцца мне ў радкі,
Ніколі не будзе мне Беларусі,
Невядомай, адзінай Беларусі,
Бароў і Дняпра-ракі.
Ложак – мая краіна
Разам са мною памрэ...
Ніколі, ніколі не будзе дэльфінаў
У сініх абшарах марэй...
Нібы зь нежылога дому,
Што стыне сярод магіл,
Нейкія незнаёмыя
Ідуць паўз мяне ў сьнягі.
Ідуць з пакінутай сонцам зямлі,
Ад ільдоў – на другія палі,
Ідуць на белыя караблі,
Што барвяныя ветразі ў небе ўзьнялі,
Па іх прыйшлі, прыплылі.
З Грэнляндыі, стынучай сярод сьнягоў.
Паплывуць да ф'ёрдаў сваіх,
Да новых творцаў, да новых багоў,
Што некалі вылепяць іх.
Кастусь ідзе і нясе на плячы
Пяшчоту сваю і боль,
Ракута бязгучна звоніць у шчыт,
Бязгучна сьмяецца цыганскі кароль.
Нямыя, ідуць яны ў нейкі край,
У чырвоны марозны дым,
І схіляюць галовы ў апошнім "бывай",
І зьнікаюць адзін за адным...
Дубее, дранцьвее без гукаў дом.
Ў хаце прысьмерак, сіні туман...
І сьцюдзёны, барвяны пажар за вакном,
А за ім – нічога няма.
1969
|
|
