На сцэну актрыса выходзіць, Бы сонца ўзыходзіць, каб мы Ня зьніклі ў завеях стагодзьдзяў І выйшлі, нібыта зь зімы, З самоты, якая пануе І нам не дае вольна жыць У сьвеце, дзе нас яшчэ чуе Наш Бог на крыжы, і ў душы, І ў небе, якое над намі, Як нашай любові сьляза, Дзе зоркі – паўстанцаў кастрамі, Ля іх маладзік, як каса, Што зброяй была касінера, Які не вярнуўся дамоў. Зь ягонай крыві – наша Вера, Надзея, Спагада, Любоў І Словы, якія мы чуем, Якімі актрыса жыве, Якімі нам душы лякуе, Нібыта малітва ў царкве... На сцэну актрыса выходзіць, І трэшчына ў вечнасьці лёдзе Зьяўляецца...
29.IV.2007.
|
|