|
Балядныя маналёгі адзінокага паэта
|
1
Сяброў няма, ды іх шукаць дарма,
Калі віна, нібы агню, няма
І гэты дзень, дзе ўжо няма сяброў,
Нібыта партманэ бяз ста рублёў,
Якія 'шчэ нядаўна ў нас былі,
Калі віно, шчасьлівыя, пілі
І марылі, што разам да сьвятла
Мы дойдзем, і дарога ў нас была
Адна, як пляшка, і на ўсіх адна
Айчына, як чаканая вясна,
Якая ёсьць, як нашая зямля,
Якую нізашто ня кіну я,
Бо тут сябры, як горкае віно,
Хоць горкае, ды ёсьць у нас яно,
Як дзесьці прыхаваныя рублі,
Якія ўсё ж мы ўсе не прапілі,
Бо мы сябры і гэта не віно,
А сьветлае ў глухой начы вакно,
Дзе ты ня сьпіш і я ня сплю даўно.
2
Я ўсё далей ад вас, мае сябры,
Як са сьвятой спускаюся гары
Да шэрага балота, у якім
Стаіць будзённасьць мёртвая, як дым,
Зь якога вы ня ўбачыце мяне.
Я не шукаю радасьці ў віне,
Бо там часьцей знаходзяць сьмерць сваю.
І я ў сабе сябе не пазнаю,
Бо ўсё далей, мае сябры, ад вас.
І нехта кажа: «Вінаваты час,
Што разьдзяліў так неразумных нас...»
А час не вінаваты, ён – ня мы.
Маўчаць мы можам, ён жа не нямы.
І я далей, далей ад вас, сябры,
Як са сьвятой спускаюся гары,
Зь якой вам бачыць шлях мой непрыстойна...
Я захацеў сысьці, іду спакойна...
3
...Не шкадуйце мяне, бо заплачу адразу
І за словы нічога вам не заплачу.
Пра мяне вы забудзьце, нібы пра заразу,
Пра якую і я нават чуць не хачу,
Як ня чуе глухі, як ня бачыць сьляпы.
Ля дарогі стаяць не бярозы – слупы,
І мне цяжка ісьці па нябачным лісьці
Беларускіх бяроз, больш якім не расьці
Ля дарогі – дарогі таксама няма,
А сьцяга, што сябе захавала сама...
Не шкадуйце мяне, а сябе пашкадуйце
Ды зь любові будуйце наш велічны Храм
І ў падмурак яго нашы сны замуруйце,
Каб той Храм стаў Айчынаю нам!
2003–2005
|
|
