...І раптам абарвалася жыцьцё,
Як нітка, на якой вісела сонца.
І сьнег зь нябёс, як белае лісьцё,
Зьляцеў пад ногі нам на шлях бясконцы,
Якім цяпер нам безь цябе ісьці
У Храм высокі, дзе зьбяромся з Богам.
Ісьці па травах, камянях, лісьці,
За шлях цяжкі не кленучы нікога.
Ніхто ня скажа, што ня так ты жыў
Пад белым небам, што як сьнег пад намі,
Дзе продкаў не ўтравелыя крыжы
Не затравеюць з нашымі крыжамі,
Бо ёсьць каму і будзе, знаеш ты,
І плакаць, і сьмяяцца прад вятрамі.
І ветрам пралятуць праз нас гады,
Але мы ўкленчым толькі прад крыжамі...
|
|
