РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Віктар Шніп
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Баляда апошняга дажджу
Лістапад адбушаваў даўно.
Неба – як разьбітае вакно,
Празь якое зь вечнасьці начной
Льецца дождж, каб нам было з табой
 
Адзінока, бы ў краі чужым,
Страшна, нібы ў сьвеце незямным,
Дзе сьвятла, нібы жыцьця, няма,
Дзе наўкольле нібы Калыма,
 
Нам зь якой нікуды не ўцячы.
Дождж ідзе, нібы зьвіняць ключы
За дзьвярыма, за якімі шыр,
Дзе даўно заціхлы ліставір,
 
У якім згубіліся сады,
І, здаецца, – гэта назаўжды
Неба, як разьбітае вакно,
У якім анёлаў не відно...
 
28.XI.2003.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.