РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Віктар Шніп
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Баляда ваўка
Галодны воўк сядзеў у гушчары.
Такім галодным ён ня быў ніколі!
Каб выжыць, да людзей ідуць зьвяры
І гінуць ад славутай сытай долі.
Ён злосна грыз хваёвае гальлё,
Аж ад рудой смалы трашчэлі зубы.
О, як ён грыз яшчэ вясной цялё!
З ваўчыцаю дзяліўся, быў ёй любы.
А сталі галадаць – бывай любоў.
І плакаў воўк і выў у прорву неба.
Галодны, зразумеў – няма сяброў
І не было. Сяброўкай стане глеба,
Што прыме косьці да сябе навек.
Ён сьмерць шукаў, ды сьмерці не знаходзіў.
Прасіў: «Забі мяне ты, чалавек!
Ты ж помніш, колькі я табе нашкодзіў!»
А чалавек маўчаў і уцякаў,
Ня маючы ў рукох надзейнай зброі.
І Бог глядзеў зь нябёсаў на ваўка,
Нібы на блудны цень. Начной парою
Вяртаўся воўк галодны у гушчар,
А ў травах гойсалі рудыя мышы.
І воўк адчуў, што ён не гаспадар
У сонным гушчары, у чорнай цішы,
Што ўжо яму ня вырвацца зь нягод,
Крыві гарачай больш ня піць ніколі...
І воўк пракляў сябе і воўчы род
І, звар’яцеўшы, бег па чорным полі.
 
28–29.VIII.1990.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.