Галодны воўк сядзеў у гушчары. Такім галодным ён ня быў ніколі! Каб выжыць, да людзей ідуць зьвяры І гінуць ад славутай сытай долі. Ён злосна грыз хваёвае гальлё, Аж ад рудой смалы трашчэлі зубы. О, як ён грыз яшчэ вясной цялё! З ваўчыцаю дзяліўся, быў ёй любы. А сталі галадаць – бывай любоў. І плакаў воўк і выў у прорву неба. Галодны, зразумеў – няма сяброў І не было. Сяброўкай стане глеба, Што прыме косьці да сябе навек. Ён сьмерць шукаў, ды сьмерці не знаходзіў. Прасіў: «Забі мяне ты, чалавек! Ты ж помніш, колькі я табе нашкодзіў!» А чалавек маўчаў і уцякаў, Ня маючы ў рукох надзейнай зброі. І Бог глядзеў зь нябёсаў на ваўка, Нібы на блудны цень. Начной парою Вяртаўся воўк галодны у гушчар, А ў травах гойсалі рудыя мышы. І воўк адчуў, што ён не гаспадар У сонным гушчары, у чорнай цішы, Што ўжо яму ня вырвацца зь нягод, Крыві гарачай больш ня піць ніколі... І воўк пракляў сябе і воўчы род І, звар’яцеўшы, бег па чорным полі.
28–29.VIII.1990.
|
|