|
Баляда канца XX стагодзьдзя
|
Часта Караткевіча чытаю,
Нібы ў Беларусь сябе вяртаю
Зь Беларусі, у якой няма
Беларусі, ёсьць адна зіма,
Белая, як твары ваяроў,
Што ўжо больш ня вернуцца дамоў,
Бо яны ўжо дома, як і ты,
Сумны, як пражытыя гады,
У якіх і Беларусь была
Сумная, як хата безь цяпла,
Белая, як рукі маладзіц,
Чыстая, нібы вада крыніц,
Што яшчэ бруіцца і цячэ,
Як сьляза ў матулі па шчацэ,
Сьветлая, як Беларусь, якая
І мяне дамоў заўжды чакае,
Безь якой мяне нідзе няма,
А ёсьць гэта, як нябыт, зіма,
Дзе мы Караткевіча чытаем,
Каб тут быць, як Караткевіч быў,
Каб тут жыць, як Караткевіч жыў...
26.XI.2005.
|
|
