Дзень даўжэе, нібыта даўжэе жыцьцё,
І ў бяроз у цябе за вакном на двары
Праразаецца цёпла, нясьпешна лісьцё,
Асьвятляючы двор, як скляпеньне, стары,
У якім ты пражыў ненайгоршыя дні,
У якіх ты любіў, ненавідзеў наш сьвет,
Дзе згараем мы ўсе, як лісьцё на агні,
І губляемся ў сьвеце, як дым у траве...
Дзень даўжэе, як цень у Хрыста за сьпіной.
Дзень расьце, і цябе працінае сьвятло,
Што праз двор працякае сусьветнай ракой,
Дзе зьяднана, што будзе і што ўжо было...
|
|
