|
Выкраданьне залатога руна
|
Вар’яцка сьпяваюць сірэны,
І нам не вярнуцца назад
У белыя родныя сьцены
Да вабных, як віны, дзяўчат.
Але мы плывём, і нам неба
Гаворыць, што шанц у нас ёсьць.
Руно! Нам ня золата трэба,
Ня трэба слановая косьць.
Злуюцца багі, і наш ветразь,
Як ліст, калашмацяць вятры.
Малітвай анёлячы веру
На палубе, як на кастры,
Стаім прывязаныя. Мора
Магілаю хоча нам стаць.
Шляхамі згараючых зорак
Галодныя цмокі ляцяць.
Ды ўсё ж мы руно залатое
Здабудзем!
І хутка прап’ём.
І мора, як дрэва сухое,
Ахопіцца райскім агнём.
3.IX.1994.
|
|
