Мільёны сьвечак асьвяцілі край,
Каб душы продкаў бачылі ізноў,
Што помнім іх і нашая любоў –
Адзіны існуючы ў сьвеце рай.
Мы молімся, мы плачам, мы маўчым,
Праз гэтае жыцьцё свае крыжы
Нясём, нібы ратунак для душы,
І ў вечнасьць адлятаем, нібы дым.
Мільёнам сьвечак цэлы дзень гарэць,
І нам глядзець у сьвет, куды ляцім,
Дзе мейсца ёсьць, было і будзе ўсім,
Дзе нам усіх любіць і разумець.
4.XI.1994.
|
|
