Мы – апошнія дзеці Жанчыны,
Нам прыйсьці да магілы яе,
Выпіць нам разьвітальныя віны,
Дзе грахі мы тапілі свае.
Мы таксама памром, і над намі
Зьнікнуць зоры і зьнікне сьвятло,
І начнымі ўзьляцім матылямі
Па-над тым, што ў нас ёсьць і было.
Мы – апошнія словы Жанчыны.
Мы – малітва над крыжам дарог,
Дзе пад восеньскім лісьцем асіны
Сьпіць сьвятло, нібы стомлены Бог.
29.VI.1996.
|
|
