Столькі год я гляджу на палеткі і весі
Ў іх сьцюдзёнай і чыстай асеньняй расе,
Закалела, ўзмакрэла на золкім узьлесьсі,
Як старая жанчына, што пасьвіць гусей.
Валасы мае чэша вятрыска і трусіць,
А ў халодных травах туды і сюды
Валуны на пашы, як белыя гусі,
Што гані не гані, а ня йдуць да вады.
Ад вясёлай Друці да нэтраў Падляшша,
Ад палескіх імхоў да асьвейскіх крыніц –
Валуновая паша, гранітная паша,
Камяні, камяні, камяні, камяні.
І хоць мох на каменьнях сівее ад гора,
А ў галіны мае б’юць шалёна грамы, –
Ўсё ж нам добра глядзець на лугі і разоры,
На зямлю, для якой паслужылі і мы.
Бо тады, калі праўду хацелі павесіць,
А над хатамі курчыўся зьмей агнявы,
Мы хавалі людзей на падбегах да лесу –
Я і гусі мае сярод стылай травы.
Людзі краю майго, мы зрадніліся з вамі,
Куля ў кожнага з вас наша сэрца праб’е,
Бо з адзіным вы сэрцам, адвечным, як камень,
І пяшчотным, як добрыя косы мае.
1966
|
|
