Ты хаваеш сябе ў адзіноту,
Як вясною ўсе дрэвы ў лістоту
Свае чорныя кроны хаваюць.
І сядзіш ты на кухні, і курыш,
І гаворыш, што бабы ўсе дуры
І адных тут прыдуркаў кахаюць.
Ды раптоўна расчыняцца дзьверы,
І вачам ты сваім не паверыш –
Да цябе прыгажуня загляне.
І зь сябе ты сарвеш адзіноту,
Як рака пазбаўляецца лёду.
Ды жанчына, як прывід, растане.
14.IV.2004.
|
|
