У кожнага даўно сваё жыцьцё, У кожнага даўно свая дарога, Па-над якой апалае лісьцё Ляціць самотна, як лісты да Бога. І мы ня хочам болей адчуваць І радасьць, і самоту, што мінулі І сёньня нібы за гарой царква, Далёка й побач, нібы дом матулі. Ды хочацца сустрэцца, каб ізноў Адчуць, што ёсьць у кожнага дарога Свая, і цэлы век даўно прайшоў, І сонца ўжо ўзышло, як ліст ад Бога...
19.II.2008.
|
|