Без дарогі ісьці, азірацца,
Як з палону дахаты ўцякаць,
І душой аб туман разьбівацца,
Матылём над агнём узьлятаць,
І ня ведаць, ці хто Там чакае
І чаму сёньня сонца няма
Па-над гэтым зажураным краем,
Дзе сто год, як памерла зіма...
Без дарогі ідзеш, бо асотам,
Што дарогай было, зарасло,
Хоць над ім 'шчэ, нібыта над лёдам
Не заціхла вандровак сьвятло.
І ты прыйдзеш, нібыта з палону,
І патоне твой дзень у сьлязах,
І амыецца, стане зялёнай
І жывою трава на лугах...
А пакуль ты ідзеш без дарогі
І сваіх ты ня бачыш сьлядоў
І ўсе радасьці, і ўсе трывогі,
Як адвечная песьня дзядоў...
30.III.2008.
|
|
