Вярнуцца дадому, нібыта прачнуцца На самым сьвітаньні, калі яшчэ зоры У кропелькі рос не пасьпелі згарнуцца І тонуць у небе, нібы ў чорным моры. Вярнуўся дадому, нібыта прачнуўся На самым зьмярканьні, калі летні вецер У сад ззалацелы з вандровак вярнуўся, А ў садзе ніхто ўжо ня помніць аб леце. І сумна глядзіш ты на родную хату, Нібыта на прысак, зь якога вугольле Дыміцца і ў дым, як у шэрую вату, Хавае ад холаду ўсё навакольле...
3.IV.2008.
|
|