Мне ніколі не забіць паэта,
Што ўва мне, нібы ў турме, жыве
І друкуецца ва ўсіх газэтах,
Што пасьля валяюцца ў траве
Пад нагамі, як сьмяцьцё і лісьце
З дрэваў восеньскіх у час дажджу,
Што міне, як і жыцьцё калісьці
Скончыцца. Я пра жыцьцё пішу,
У якім усё даўно вядома.
Ды знаходжу я, што гэты сьвет,
Як балькон вялізарнага дома,
На якім, нібыта птах, паэт,
І яго зваліць усім ахвота,
Каб пасьля за пляшкай шкадаваць,
Зваць і гэніям, і ідыётам,
Што хацеў усіх уратаваць
Ад нябыту, што заўсёды з намі,
Як душа і неба над зямлёй,
Дзе ляжаць усім нам пад крыжамі,
Захлынуўшыся сваёй крывёй.
26.IV.2008.
|
|
