Божа, мы гінем, галодныя, зьбітыя,
Гінем, як быдла, бяз слова, бяз мар,
Жыта чырвонае, чорнае жыта
Коле нам вочы і лезе у твар.
Ў небе ўздымаюцца скірдаў горы,
Пот залівае нам вочы і лоб,
Сілы няма, каб зьвязаць наша гора
Так, як зьвязалі мы тысячны сноп.
Рыга барона ў пашчу пустую
Цягне бясконца снапоў іржу.
Божа, дашлі нам цемру начную,
Божа, дашлі нам хоць кроплю дажджу.
О сонейка, зайдзі,
Сьпякоту адгані,
Ня выпрастаць рукі,
Не разагнуць сьпіны.
Праменьні паляць нас
І поле, бы ў агні.
Жні, жні, жні,
Да самай сьмерці жні.
Піць! Хоць глыточак! Смагаю скутыя,
Мы засыхаем, як семя ў зямлі.
Мала ім нашай бязьмернай пакуты, –
Студні ў нас яны аднялі,
З нашых каменьняў, на гора наша,
Каб над вадою асьвер не крычаў,
Высеклі нам каменныя чашы:
– Піце адсюль. Не марнуйце час.
Гразь каля чашы заўжды адбівае
Нашых каленяў і рук сьляды.
Людзі ваду да сябе ўздымаюць,
Быдла – схіляецца да вады.
З твараў пакутных, змарнелых, як цені.
Тыдзень за тыднем, за годам год,
Поўнячы з коптурам чашы каменныя,
Падаюць сьлёзы і падае пот.
Глытаючы сьлязу,
Ідзём, бы ў страшным сьне.
Нас цівуна бізун
Ляскае па сьпіне.
Праменьні паляць нас
І поле, бы ў агні.
Жні, жні, жні.
Да самай сьмерці жні.
Ў неба ўзьвядзём мы гнеўныя вочы,
Страціўшы веру ў ласку нябёс,
Цёмнаю ноччу, зарнічнаю ноччу
Косы наточым аб чашы сьлёз.
Вострыя, хай яны лепей удараць
Сотнямі джал на нашу бяду...
Можа, равучыя замкаў пажары
Лепей, чым сьлёзы, да Бога ідуць.
Каб аджыла наша ніва сьвятая,
Каб у каменныя чашы сьлёз
Бралася толькі вада дажджавая,
Падалі толькі лісткі зь бяроз.
11.XII.1960. Рыга – Масква.
|
|
