А ты даўно стаміўся ад жыцьця І ўжо ня помніш, для чаго жывеш, І дні твае, нібыта пыл, ляцяць, Губляючыся ў сьнезе і ў траве, Дзе шэры горад для цябе як сон, Які табе прысьніўся ў век дажджу І захапіў цябе ў начны палон, Дзе я таксама, нібы воўк, сяджу І плачу вершамі ў начны прастор, Бо дождж нудотны, як аблок жыцьцё, Дзе мы ня бачым над сабою зор, Дзе зоры, як вар’яцкае лісьцё, Што ў неба заляцела выпадкова, Як у душу пакрыўджаную слова Самотнае і сьветлае, як дзень, Які прайшоў і ўжо ня будзе больш, І ўспомніцца, як з-за аблок прамень, Забудзецца, як перажыты боль, Бо ў гэтым сьвеце стане ўсё травой, І над касьцёлам і па-над царквой Мы праляцім і зьнікнем назаўжды, Нібы ў пяску дзьве кропелькі вады...
2.V.2008.
|
|