Ён думае, што вечны ён, як сьвет,
А ён, як пыл на маладой траве,
Датуль жыве, пакуль няма дажджоў.
І пройдзе дождж, нібыта пройдзе век,
І чалавекам будзе чалавек,
І будзе, нібы дождж, любоў.
І вырасьце высокаю трава,
Але ў траве ня згубіцца царква,
Куды ён прыйдзе, каб пабыць са мной.
І я яму нічога не скажу,
І, як малітва, будзе шум дажджу
Над намі, нібы над травой...
6.IV.2008.
|
|
