...Чужыя заходзяць у хату,
І робіцца хата чужой.
І птушкі цураюцца саду,
І ў садзе жыве лістабой.
І ты падбіраеш лістоту,
Нібыта ад Бога лісты,
І будзеш чытаць іх употай,
Глядзець на чужыя сады,
Зь якіх больш ніхто ўжо ня скажа
Табе, што тут ты гаспадар.
Лісьцё ператворыцца ў сажу,
І сонца, нібыта ліхтар,
Патухне, і стане зімою
Дажджлівая восень, і сьнег,
Як сьмех, паляціць над табою
Празь сьвятасьць тваю і праз грэх...
І раптам ты з крыкам прачнесься
І хату сваю, як душу,
Агледзіш, наўкол азірнесься
І выйдзеш, нібыта з дажджу,
З самоты, якая чужая,
Якая чужой не бывае...
6.IV.2008.
|
|
