Ля чыгункі кавыль, як агонь пасівелы, Не стухае, дыміць, асьвятляючы мне Верасное вяртаньне празь вечар счарнелы У краіну, дзе сонца чакае мяне. І гляджу я з вакна і тамлюся душою, Пра вяртаньне сваё, як пра сьвята, пішу. І аблокі, нібыта былое, за мною Нерухома лятуць, як празь дзень, праз душу. На пэроне стаяць, прыжмурыўшыся, людзі І на сьветлыя вокны глядзяць цягніка, Быццам знаюць, што з намі наперадзе будзе І чаго не знайсьці нам, хоць вечна шукаць... Нам вяртацца дамоў праз дажджы і туманы, У якіх ёсьць дарога й агонь кавыля, Ад якога ўзгарыцца чаканы мной ранак І ўсплыве беларуская зь цемры зямля.
8.VI.2008, Украіна.
|
|