Ля чаўна страказа залатая
Над люстэркам вады залатой
За сабой залатою лятае,
Быццам бы за другой страказой.
Я гляджу на яе, залатую,
І нікуды ўжо больш не плыву.
Мяне клічуць дахаты. Ня чую,
А ступаю ў ваду, як траву
Залатую, дзе ўжо залатая
Страказа над вадой залатой
Ад мяне аж да сонца ўцякае
Не адна, а з другой страказой.
2.VII.2008.
|
|
