Гады ідуць... Нам застаюцца творы,
Як астравы сьвятла ў чарнюткім моры,
Як радасьці зямныя і трывогі
І як крыжы ля вёсак ля дарогі
Нам застаюцца... Родны край,
Дзе ты на сьвет зьявіўся – вечны рай,
І тут усё тваёй душой апета –
І кожны божы дзень, і гэта лета,
Дзе васількі – анёльскі лёд – у жыце,
Дзе цеплыня адвечна ў іх блакіце,
Як у вачах шляхетных нашых вояў...
Паэзія, нібы каўчэг той Нояў,
Дзе ёсьць усё і будзе гэтак вечна
Пад небам беларускім, дзе Шлях Млечны –
Шлях нашых продкаў, што глядзяць з вышы
На нашы несусьветныя дажджы,
Дзе зьнікне ўсё, ды застануцца творы,
Як астравы сьвятла ў чарнюткім моры...
19.VII.2007.
|
|
