Мой край ваўкі зубамі шкамуталі.
З вачэй, закінутых журботна, сьлёзы,
Зьмяшаўшыся з крывёй, на дол плылі.
Я простым быў.
Я ўсё жыцьцё хацеў
Алівы ўзрошчваць, абвадняць пустэчы,
На сьвяты ў недалёкім гарадку,
Пот змыўшы зь цела, танцаваць зь дзяўчынай...
І ўсё забыў, бо ў мой пясчаны край
Прыйшоў філісьцімлянін.
Я ня мог...
Забыў дзяўчат, саху, спакой і волю.
Адное засталося – сіла зброі.
Адное засталося – песьні гневу.
І я узьняў свой сьцяг. І легіёны
Пайшлі за мной.
У гневе ярай бітвы
Я перамог амаль.
І толькі сэрца
Ўсё тым жа засталося, чалавечым,
І сумавала па садох і хаце,
Па простых радасьцях і па каханай,
Па ўсім, перагарэлым у сутычках, –
Што я забыў.
Адпомсьціла яно.
Зьвяло мяне з падступнай і пяшчотнай...
Прыгожая – яна была каханай.
Далёкая – яна была жанчынай
З вачыма Божай Маці на іконах.
І з ротам сучкі прагнай. Цэлы век
Мяне трымала ў радасным палоне,
І добрым называла, і прыгожым,
І пальцамі, слабымі, як пялёсткі,
Адняўшы сілу, выдала чужым...
Стаю, хістаючыся, над сталамі,
Прыкуты ёю да калон варожых,
І чую музыку, і гром кімвалаў,
І сьлёзы блізкіх, што рабамі сталі...
Няма, няма заступніка у іх!
Але найгорш, найгорш мне кроіць сэрца,
Што чую голас дарагой і любай
І пацалункі – ката і яе.
І трызьняць вочы цёмныя, сьляпыя,
Успамінаючы парог бацькоўскі
І маці, што прадзе штовечар воўну
На камені яго...
О гэты сьмех
Прыгожай сукі у раскошнай зале!..
Што можаш ты паставіць супраць Маці!
Усе твае надуманыя словы –
Хлусьня, як ты сама.
А маці ёсьць.
І сонца ёсьць. І ёсьць мая Радзіма.
Я сын яе. І я ў крыві ўстаю.
Хістаюся. Ўстаю і ажываю.
Я буду жыць. Я зьнішчу вашы вежы,
І род твой на зямлі забудуць людзі.
Ты памылілася і гэтай здрадай
Такога ворага
братам прыдбала,
Якога ў іх ніколі не было.
Хістаюцца калоны!
Дах трасецца!
Няхай загіну, але разам з вамі,
Таму, што я сьляпы, таму, што цёмны,
Прададзены багамі і табой.
1969
|
|
