Здыхаў сабака, ды ня поўз да хаты.
У хаце сытыя яго браты,
Як сьвіньні, абжыраліся на сьвяты,
Аж да зямлі зьвісалі жываты.
Ён быў галодны, біты-перабіты,
Ён свой ланцуг парваў і ў поле зьбег.
І доўга сьніў, нібы каўчэг, карыта,
Сівых людзей і іх нелюдскі сьмех.
Былыя сябрукі бягуць за сучкай,
Забыўшыся на гонар і свой род.
І ён увесь у пыле і калючках
Глядзіць на сучку нібы ідыёт.
Брашы мацьней і будзеш, браце, сыты.
Ад сытасьці і ён падчас дурнеў,
Хваліў сваё рассохлае карыта,
Пакуль аднойчы ўсё ж не зразумеў,
Што ён ніхто, што ён, як раб пракляты,
Сядзіць на ланцугу...
Цяпер жа сам
Ён сьмертнай воляю, як Бог, багаты,
І поле палыну – сабачы храм.
|
|
