Ты ня помніш сьветлай адзіноты,
Як ня помняць весьняга дажджу
Кветкі ў садзе, ссохлыя ля плоту,
Дзе з табой, зажураны, сяджу
І гляджу на восеньскія далі,
У якіх зьнікаюць нашы дні,
Нібы туманы ў азёрных хвалях,
Нібы матылі ў начным агні...
Ты ня помніш сьветлай адзіноты
І ня хочаш сёньня ўспамінаць,
Як ісьці – па рэчцы з тонкім лёдам
На той бераг, дзе крыжы стаяць,
Пад якімі сьпяць вяскоўцы нашы,
І якім ня хочацца, каб мы
Іх забылі, як разьбілі чашы
Зь цеплынёй на беразе зімы,
Дзе ня ўспомнім сьветлай адзіноты,
Як ня помняць весьняга дажджу
Кветкі ў садзе, ссохлыя ля плоту,
Дзе з табой, зажураны, сяджу,
Як ля вогнішча, якое стухла...
6.XII.2007.
|
|
