Наша вечнасьць у белай царкве,
Як у белым каўчэгу, плыве,
Як праз плынь невядомай вады,
Празь бясконцыя дні і гады,
У якіх нам згубіцца з табой,
Нібы ценям над весьняй вадой,
Што ня можа знайсьці берагоў,
Берагі, нібы наша любоў
Да зямлі, што цяпер пад вадой,
Да нябёс, што цяпер над царквой,
Што плыве, быццам белы каўчэг
Праз аблокі, нібыта празь сьнег,
Што ня ўсьпеў даляцець да зямлі,
На якой мы жывём і жылі...
|
|
