Ня кожнаму даў Бог паэта разумець,
І ці патрэбна, каб было цяпер іначай?
Ня кожны ўвосень любіць восеньскую медзь,
Ня кожны над завялаю красою плача.
І ты ідзеш, незразумелы, праз дажджы,
Нібыта празь лясы празрыстыя, як сьлёзы
Празрыстыя, што вершамі з тваёй душы
Цяклі, калі ты вечнасьць піў і быў цьвярозы
Ад цішыні, што навакол, як сьмерць, была
І ў лоб цябе, нібыта сына, цалавала.
З-пад ног тваіх зямля, як воблака, плыла,
І воблака, нібы зямля, цябе чакала,
Бо ты паэт, які ўсё можа зразумець
Збалелым сэрцам, адзінокаю душою,
Каб потым вершам славіць восеньскую медзь
І шчыра плакаць над завялаю красою.
27.IV.2008.
|
|
