За гэтай шэрай сьцяной, што завецца неба, ты ёсьць,
Бо я б’юся аб яе ўсёй кволай істотай,
І крывавыя сьляды ад мяне на ёй – твой лёс,
Рабі свае справы саранна, але ўпотай.
Бо калі яны ўбачаць, бо калі яны пачуюць мой плач,
Больш ня будзе існаваць сапраўднага мастацтва,
Трэнас, што дзіўнае ты ў сваіх вачох знайшла,
Ты – мой боль, мой бязьмежны боль, маё вар’яцтва.
|
|
