Знову блукаю па вуліцах сініх. Сэрца кудысьці мяне завяло. Шыльда над вокнамі: «Клуб адрынутых». З вокнаў на сьнег – скупое сьвятло. Ноччу ў таемныя гэтыя сховы З блытанай сеці завулкаў глухіх Часта прыходзіць Людвіг Бэтховэн, Здраджаны дбаньнем кабет зямных. Лермантаў тут. І таго не кахалі, Хто ж тады варты гэтага больш? Вось ён сядзіць ля каміна ў зале І ўспамінае свой першы боль. Гэній, каханьне, сэрца свабоднае, Вершы алмазныя з-пад пяра – Ўсё прамяняла яна на злодзея, Слаўнага тым, што каштоўнасьці краў. І не рука, што «Мцыры» стварыла, А пяцярня, што рубіны ўзяла, Песьціла рукі адзінай і мілай, Доўгія косы яе распляла... Грукаюць дзьверы, і госьці новыя Йдуць у пакой праз халодны туман: Дантэ, Петрарка, Катул, Багдановіч... Столькі гасьцей, што й ліку няма. Проста да зорак халодных упарта З комінаў выбіваецца дым, Сумныя цені Джульеты Гвічардзі, Лоты і Лесьбіі рэюць над ім. Іскры лятуць і лятуць да сьвітаньня Ў цемру і сьнег, як жывыя чмялі. Тыя, што варты стакрот каханьня, – Тыя ня маюць яго на зямлі. Потым, як пойдуць ў зямлю сырую, Сотні прыгожых дзяўчат і дам Статуям іхнім рукі цалуюць, Быццам лягчэй ад таго касьцям.
1969
|
|