Над лютаўскім горадам такое грувасткае неба, Што яно насядае на дым і гне яго да зямлі. На лютаўскіх вуліцах такія пахмурныя твары, Пахмурныя, як хмары, як ноч у паліцыі, Што ня хочацца лезьці ў аўтобус, а хочацца ўзяць таксі. На лютаўскіх бульварах такія нямыя дрэвы, Што вароны і тыя неахвотна сядаюць на іх, Не жадаючы пустую сваю сварлівасьць Цяжка саджаць на сусьветную дрэў тугу. Ах, нямыя дрэвы, нямыя, як мёртвыя рыбы, Нямыя, як паэты ў ліхалецьце, ў гады мярзоты, Нямыя, як я, што бязмэтна іду пад імі, Бо Яна забарону паклала на словы каханьня. Аб чым мне яшчэ? Я нямею, нямею, нямею, Але ўсё ж безнадзейныя крокі, адбіваючыся ў завулках, Безнадзейна і нема лямантуюць супраць немага неба, Супраць твараў пахмурых, супраць гэтых дрэваў маўклівых, Маўклівых і голых, як даўні шкілет дыназаўра. Кожны крок – гэта крык аб высокім і сонечным небе, Што блішчыць, як Элады блакіт між калон Парфэнона, Аб усьмешках, дзіцячых і шчырых, бліскучых, як лёд агнявы, Аб дубах, што сьпяваюць зялёную, звонкую песьню. Аб дазволеных сьпевах, што ў неба ўзьвіваюцца гімнам, Каб, мінуўшы сусьвет, ціха ўпасьці каханай да ног.
1969
|
|