Зь зямлі паўстае і ўрастае ў зямлю, Нібыта ў душу маю, слова «люблю». Люблю летні вечар над вежай, як дым Над комінам хаты, дзе я век чужым Ня буду, як дрэвы прад вежай чужымі Ніколі ня будуць, ня згубяцца ў дыме Пажару, бо вежа стаіць на зямлі, Як стражнік, як помнік людзям, што жылі І ў гэту зямлю адышлі, як сьвятло, Якое ня зьнікла, зь зямлі прарасло, Як Белая вежа, як сонца над ёю, Як слова «люблю» над душою маёю, Каб мы не згубіліся ў пыле дарог, Каб зналі, што ёсьць Беларусь і ёсьць Бог, Як гэтая Белая вежа, як мы, Як сэрцаў цяплынь у завейнасьць зімы, Як крык журавоў, што ня хочуць ляцець Ад нас на чужыну, як восені медзь Ня хоча зьнікаць у дарожнай гразі, Дзе мы ўсе халопы, дзе мы ўсе князі, І нашая кроў – не вада, не віно, І неба над намі, бы ў вечнасьць вакно, І Белая вежа, як Ноеў каўчэг, Плыве праз дажджы, праз стагодзьдзі, празь сьнег...
|
|