Тут, дзе сонца, як човен, у хмарах, Як агонь, што зьнікае ў пяску, Белы Храм, як анёльская мара, Асьвятляе крыжамі раку, У якой нараджалася сонца І ўсплывала над сьветам і мной, І здавалася раньне бясконцым, І жыцьцё было вечнай ракой. І дарогі да белага Храма Нас вялі, і ня думалі мы, Што бяз Храма мы зьнікнем таксама, Як бяз нас пазьнікалі дамы, Дзе жылі нашы казкі і песьні, Дзе было нам пра што ўспамінаць, Дзе ля печ высьпяваў вецер весьні І хацелася не паміраць Тут, дзе сонца, як човен, у хвалях, Як сьвятло, што ў бацькоўскім вакне, Што нам сьвеціцца з далечных даляў І ня тоне ў чарнюткім віне, І таму нам вяртацца да Храма, Што стаіць ля прыціхлай вады, І маліцца за бацьку і маму І за нашы ў пустэльні сады...
|
|