Нібыта ў кабуры драўлянай пісталет,
Ляжаў у чорнавогненнай труне паэт,
І сьветлы Цень над ім стаяў, і плакаў Цень,
І ля труны прайшлі самотна ноч і дзень,
І мы прайшлі, нібы ягонае жыцьцё,
І вецер быў нібыта воўчае выцьцё,
І анікога болей побач не было...
Труну засыпалі зямлёй, нібы сьвятло
Хацелі закапаць, на ўсё паставіць крыж,
Нібы ў расьпятага Ісуса кінуць глыж
Хацелі, ды зьляцелі вершы з-пад нябёс,
Нібы анёлы сьветлыя ягоных сьлёз,
Зьляцелі вершы, ненапісаныя ім...
І дзень прайшоў, і ноч прайшла, як дым,
І стала сьветла нам, нібыта ў белы Храм
Мы ўсе зайшлі і Бог быў там...
|
|
