У начы верасьнёвай за чорным вакном
Вецер дрэвы згінае, нібыта траву,
Ты на стол, як на плаху, кладзеш галаву,
І ўжо вочы твае напаўняюцца сном,
Нібы келіхі чорныя белым віном.
А ўначы за вакном нараджаецца жах,
Пыл з дарогі ўстае, нібы слуп, да нябёс,
І зрываецца лісьце, як птушкі, зь бяроз,
І ўжо хмара над намі – вялізарны птах,
Што наш сьвет падхапіў і нясе ў кіпцюрах.
Ну а вочы твае ўжо напоўнены сном,
І, як мёртвы, ты сьпіш у жахлівай начы
І ня можаш нікому нічым памагчы,
І стаіць, нібы грэшнік, прад Богам твой дом,
Як малітвай, ён поўніцца будзе сьвятлом.
Ты прачнесься, і сьціхнуць навокал вятры,
І апусьціцца пыл, нібы зоркі, зь нябёс
На зямлю да спалоханых белых бяроз,
І за вёскай на самай высокай гары
Хмара-птах разьняволіць свае кіпцюры...
|
|
