Сьцякла ў невядомасьць вада ад патопу. Пад небам, нібыта пад Боскай рукой, Зьявілася наша, як вечнасьць, Эўропа, Вадою амытая, нібы сьлязой. І ты адшукала мяне і сказала: – Як хочаш ты сам, так цяпер і жыві... І, нібы вада ад патопу, прапала, І, нібы агонь, засталася ў крыві. Я крыкнуць хацеў у адказ, і нічога Ня змог я прамовіць, хоць моршчыў свой лоб. Як крыж, прада мною ляжала дарога І ўсьцяж – невядомасьць, нібыта патоп...
|
|