Чорнае сонца над полем плыло,
Быццам люстэрка таго, што было,
Быццам забітае слова «люблю»
Ціха пакінула нашу зямлю
І над зямлёю, як прывід, плыве,
Не разумеючы, што не жыве,
Як не жыве пад нагамі лісьцё,
Колер згубіўшы і стаўшы сьмяцьцём...
Чорнае сонца над намі плыло,
Быццам з далёкіх планэт НЛО,
Быццам бы поўная бочка віна,
Быццам бы наша з табою вясна,
Чорным быльлём засяваючы час,
Чорнаю кропкаю стала для нас...
Чорнае сонца над сьветам плыве.
Мы, як мурашкі ў высокай траве,
Сонца ня бачым, бо сонца, як дым,
Вочы нам сьлепіць, пакуль што жывым...
|
|
