Кожны раз, як дамоў ад’язджаю,
Еду я міма дома твайго...
Ноч, як лёс, дамам пагражае
Цёмнай зьлівай, слатой, тугой.
Ў небе іскры ўзьлятаюць, як сьлёзы,
І, калі мой цягнік закрычыць,
Застаесься ты з ноччу і зь лёсам
На чужым, непатрэбным плячы.
|
Прасьціны твае, бы ў калючай асьве,
Клубіцца скупы цыгарэтны дым...
А я табе прапаноўваў сьвет,
Цэлы сьвет у сэрцы маім.
Вольны вецер і песьні палян... палян...
Неба ў маю... Неба ў маю...
Каханьня майго акіян... акіян...
Сонца і душу... Душу маю...
Мне – як табе, пустэчу хапаць.
У начах маіх золь і драма.
І ёсьць дзесяткі, з кім можна спаць,
Прасыпацца – ніводнай няма.
І зьнічкаю падае сэрца ў палі
І ў агні згарае на тло:
Прынцэсы былі, царыцы былі, –
Папялушкі адной не было.
Хутары сумней у палёх і сумней...
Спускаюся ў цемру, нібы вадалаз...
Прадала, прадала, прадала ты мяне,
Прадала, галавой аддала.
На спакой зьмяняла крылаў страду,
Катула – на месікаслоў,
На сьмецьце – гордае золата дум,
На даброты – музыку слоў.
|
А ён ня даў табе і таго...
Лёс аднолькава нас адзначаў,
Але Муж – ня той, хто ня знаў батагоў,
А той, хто пад імі маўчаў.
Па валох, што туды і сюды бягуць,
Ён імя, як ветразь, насіў.
Вучыў, перавучваў, як чосу дадуць,
Зноў вучыў, дараваньня прасіў.
У Каносу бег за сабачай гайнёй,
Бяз шапкі стаяў ля брам,
Каяўся перад кожнай сьвіньнёй,
Плакаўся ў корчмах сябрам.
Заклаў Радзіму, Эўропу, род,
Вучняў, шэфаў, Дэга, Курбе,
Мастацтва, сяброў, Пікаса, народ
І цябе... Ты чуеш? Цябе.
Багацьцем якім ён цябе напыліў?
Што прынёс ён табе у дом?
Дзе імя, у якое ніхто на зямлі
Не насьмеліцца кінуць багном?
Душы родныя дзе? Ўцяклі і яны.
І адна ты ў зброднай глушы,
У мурашніку аднадумцаў дурных,
Дзе ніводнай роднай душы.
Хто яны, што праспалі жыцьцё і бой,
Людцы гэтыя, гэты гной,
Што калісьці табой гандлявалі і мной,
А сягоньня – адною табой?!
Ад шчаўчка пігмея лятуць тарчма,
Паўзуны, бяскрылае зло,
Накіп людская, сьвінушнік, карчма,
Эстэцкіх гадзін кубло.
Што ж цяпер за здраду будзе з табой?
Не магу і ўявіць сабе,
Як ён хрупне пад Этнай пагарды людской,
Твой слабенькі, танюткі хрыбет.
І ў імя таго, што на цьвердзі зямной
Кветкі ёсьць, і любоў, і трава, –
Вы... даруйце за подласьць жанчыне дурной,
Даруйце...
Як я дараваў.
|
Колаў стук. І надзея. І горыч.
І ў начы гэтай золкай, глухой
Ты ня сьпіш з маім ворагам поруч,
Як ня сплю я зь цемрай сваёй.
Ад вачэй тваіх бедных і прагных
Да маіх спакойных вачэй
Повязь цягнецца, цягнецца, цягнецца
Ўсё танчэй, танчэй і танчэй.
|
|
