Дзяўчына на скрыпцы іграла,
Нібыта з Хрыстом размаўляла,
Нібыта агнём частавала...
Самота ў агні бушавала,
Яе, каб памерці, – хапала...
І вены, як струны, парваны,
Вада вылівалася з ванны,
Як кроў з пачарнелае раны...
І плакала скрыпка, і маці,
І людзі, як цені, у хаце,
І сонца крывёй, як у ваце,
У хмарах шапталі аб страце...
І ты быў ва ўсім вінаваты,
І бег ты ад чорнае хаты
Па вуліцах, як па пустэчы,
І воран садзіўся на плечы
Табе, і зь цябе вылятала
Душа, што з Хрыстом размаўляла
У час, як на скрыпцы іграла
Дзяўчына, якая кахала...
|
|
